Καλοκαιράκι...

Μετράω 13 μέρες μέχρι τις διακοπές μου...
Μέχρι τότε είπα να φορέσω τα καλοκαιρινά μου...

Έτσι για παρηγοριά...

Γιατί μαμά ?

Γιατί μανούλα είσαι τόσο κακιά?
Γιατί κρατάς αυτό το ξύλο στα χέρια σου μανούλα?
Γιατί με χτυπάς μανουλίτσα μου? Δεν μ'αγαπάς πια?
Πονάω μαμά, σταμάτα σε παρακαλώ...
Ματώνω μαμά δεν το βλέπεις?
Ζαλίζομαι μαμά, σταμάτα να χτυπάς το κεφαλάκι μου...σταμάτα...
(σκέψεις κακοποιημένου επτάχρονου παιδιού, όπως της φαντάστηκα εγώ)

Και μετά το κενό, το απόλυτο κενό στο μυαλό του μικρού επτάχρονου παιδιού...

Κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, το παιδί αυτή τη στιγμή είναι εγκεφαλικώς νεκρό...
Θα παραμείνει στη ζωή για 48 ώρες με μηχανική υποστήριξη...
Το άκουσα το απόγευμα στις ειδήσεις.
Μάνα χτύπησε επανηλειμμένα το επτάχρονο παιδί της στο κεφάλι.
Είχε μάλιστα το θράσος να το πάει λιπόθυμο στο παρκάκι της γειτονιάς για να ισχυριστεί αργότερα πως το παιδί έπεσε και χτύπησε παίζοντας.

Και ερωτώ εγώ...μπορεί αυτή η γυναίκα να ονομάζεται μάνα?
Πως μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο?
Και δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία που το έχει κάνει και θα το ξανακάνει.

Υπάρχουν γυναίκες που δεν μπορούν να φέρουν στον κόσμο ενα παιδί, και άλλες που τα γεννούν αλλά τα σκοτώνουν με τα ίδια τους τα χέρια.

Μπορεί να ακουστεί πολύ σκληρό αυτό που θα πω, όμως ειλικρινά, εάν η ποινή αυτής της γυναίκας ήταν στο χέρι μου, τότε σίγουρα θα ήταν η θανατική ποινή.

ο κος Πέτρος

Χτές τα ξημερώματα έφυγε ένας οικογενειακός μας φίλος, φίλος ζωής που λένε...

Ήταν εντελώς ξαφνικό...ανεύρυσμα στην κοιλιακή αορτή νομίζω είπαν οι γιατροί.

Χμμ τι σημασία έχει τώρα πιά? Αφού έφυγε.

Λένε πως είναι καλύτερα έτσι για αυτούς που φεύγουν...ξαφνικά...χωρίς να ταλαιπωρηθούν.

Και πραγματικά δεν του άξιζε καθόλου να ταλαιπωρηθεί.

Τον ένιωθα σαν πατέρα μου.

Άνθρωπος λιγομίλητος, αλλά όταν έλεγε κάτι ήταν πάντα κάτι γλυκό.

Δεν μπορώ να το δεχτώ...μπροστά στα μάτια μου τον έχω ακόμα.

Ελπίζω μόνο να ήξερε πόσο πολύ τον αγαπώ...

Θα ήθελα να γράψω κι άλλα όμως δεν μπορώ,

δεν μπορώ να διακρίνω τα πλήκτρα, είναι όλα υγρά και θολά.

Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μου,

εύχομαι να έχει πολλούς αέρηδες στον παράδεισο.

ΗΡΘΕΣ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕΣ ΝΩΡΙΣ

Εδώ και 2 εβδομάδες τριγυρνάει έξω απο το γραφείο μου μια γατούλα.

Μια πανέμορφη γκρί γατούλα με τσαχπίνικα ματάκια διαφορετικού χρώματος.

Αδέσποτη είναι.

Λατρεύω τα ζώα και εχω και μια αδυναμία παραπάνω στα αδέσποτα.

Ετσι λοιπόν η ψιψινούλα εμφανίζεται κάθε πρωί για το πρωινό της.

Είχα μια υποψία πως είναι έγκυος, αλλά μου φαινόταν και λίγο απίστευτο

γιατί η ψιψίνα είναι πολύ μικρή, ούτε ενός χρόνου δεν πρέπει να είναι.

Χτές λοιπόν ήρθε όπως κάθε πρωί, για να φάει την κονσερβούλα της.

Ετσι όπως έτρωγε είδα ότι το πίσω πόδι της ήταν λίγο χτυπημένο.

Αφού λοιπόν τελείωσε το φαγητό της, δεν έφυγε αλλά πήγε και κούρνιασε

πίσω από κάτι κούτες και πακέτα που υπάρχουν στο χώρο έξω από το γραφείο μου.

Που και που της έριχνα καμιά ματιά στα κλεφτά για να μην την ανησυχήσω.

Φαντάστηκα πως θα πόναγε το πόδι της οπότε και είπα να την αφήσω

να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί.

Κατά τις 3 το μεσημέρι την είδα να βγαίνει έξω κούτσα κούτσα.

Κάποια στιγμή λίγο πρίν κλείσω το γραφείο είπα να κοιτάξω στο σημείο

που κοιμόταν όλη μέρα, μπάς και είχε επιστρέψει χωρίς να την δω,

φοβήθηκα μην την κλειδώσω μέσα.

Η γάτα δεν ήταν εκεί. Υπήρχαν όμως 2 γατάκια!!!

Τελικά ήταν όντως έγκυος και είχε γεννήσει εκεί, πάνω στις παλιές κούτες.

Νεογέννητα γατάκια εχω ξαναδεί. Είχαμε και παλαιότερα γάτα στο σπίτι

και είχε γίνει 2 φορές μανούλα. Όμως τόσο μικρούλια δεν είχα ξαναδεί.

Δυστυχώς το ένα ήταν νεκρό. Το άλλο όμως ζούσε.

Η χαρά που ένιωσα όταν είδα ότι ήταν ακόμα ζωντανό δεν περιγράφεται.

Πήρα μια κούτα, έβαλα μέσα κομμάτια ύφασμα και έβαλα μέσα τον μικρούλη/λα.

Ούτε που σάλευε. Μόλις άγγιζα το κεφαλάκι του κουνιόταν.

Με τα ματάκια του ακόμα κλειστά, τα χεράκια και τα ποδαράκια του ζαρωμένα

να κάνουν σπασμωδικές κινήσεις και να ψάχνει προφανώς τη μαμά του,

η οποία εμφανίστηκε όμως δεν του έδωσε καμμία σημασία.

Τι να την βάζω μέσα στην κούτα, τι να της δείχνω το μωράκι...τίποτα αυτή.

Προφανώς ήταν πολύ μικρή για να γεννήσει, καλά καλά δεν είχε κατεβάσει γάλα.

Αφησα το γατί στην κούτα και έτρεξα για τις πρώτες βοήθειες.

Πήγα σε κατάστημα για ζώα και του πήρα γάλα σε σκόνη,

μετά στο φαρμακείο για μπιμπερό! (σταγονόμετρο) και ξαναγύρισα στο γραφείο

ελπίζοντας πως θα είναι ακόμα ζωντανό. Και ήταν! Έφτιαξα γαλατάκι και σταγόνα σταγόνα το έριχνα στο στοματάκι του. Φοβόμουν και να μην το πνίξω.

Μια σταλιά πράγμα στην παλάμη μου...

Το κουτί με την γαλατόσκονη έγραφε επάνω πως πρέπει να τρώει κάθε 2 ώρες.

Ευτυχώς το γραφείο είναι κυριολεκτικά 1 λεπτο από το σπίτι μου.

Το άφησα λοιπόν εκεί με τη μαμά του μπάς και της βγεί το μητρικό ένστικτο

και πάει να το θηλάσει.

Στις 20,30 ξαναπήγα για να το ταίσω. Η μαμά γάτα κοιμόταν έξω από την κούτα, ταλαιπωρημένη κι αυτή από την γέννα. Εφτιαξα πάλι γαλατάκι και άρχισα να το ταίζω.

Αποφάσισα να το πάρω σπίτι για την νύχτα για να μην πηγαινοέρχομαι για το γάλα του.

Δυστυχώς όμως δεν άντεξε το καιμενάκι μου. Ξεψύχησε στα χέρια μου. Του χάιδευα το κεφαλάκι του μπάς και κουνηθεί. Είχα την ελπίδα πως απλά κοιμόταν...

Και έμεινα εκεί...29 χρονών γαιδούρα και να κλαίω πάνω από μια κούτα

με ενα άψυχο γατάκι στα χέρια μου.

Ισως κάποιος να απορήσει και να πεί μα καλά τόση στεναχώρια για μια γάτα?

Ναι, τόση στεναχώρια...γιατί έλπιζα πως θα το σώσω και θα το βοηθήσω να ζήσει.

Όμως ήταν πολύ μικρό για να τα καταφέρει μόνο του, χωρίς τη μαμά του.

Μέσα στον πανικό μου και την τρεχάλα μέχρι να αγοράσω το γάλα

και το σταγονόμετρο πρόλαβα και σκέφτηκα και τι όνομα θα του έδινα.

Αν ήταν κοριτσάκι θα την έλεγα Ιουλία και αν ήταν αγοράκι θα τον έλεγα Καίσαρα.

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ

Είναι κάτι στιγμές που τις μισώ...αυτές οι στιγμές έρχονται ξαφνικά. Εκεί που είμαι καλά ξαφνικά εισβάλει ενα πολύ άσχημο συναίσθημα. Ενα αίσθημα μοναξιάς. Και το νιώθω σαν ενα μεγάλο φίδι που εχει ανοίξει ρο στόμα του και με καταπίνει...
Αυτό το συναίσθημα μπορεί να κρατήσειγια λίγο αλλά μπορεί και για περισσότερο...

Παράξενο που είναι το ανθρώπινο μυαλό, από τον παράδεισο μπορεί να σε ρίξει στα τάρταρα.

Απόψε προσπαθώ να πνίξω το φίδι πρίν να με καταπιεί ολόκληρη...