Χτές τα ξημερώματα έφυγε ένας οικογενειακός μας φίλος, φίλος ζωής που λένε...
Ήταν εντελώς ξαφνικό...ανεύρυσμα στην κοιλιακή αορτή νομίζω είπαν οι γιατροί.
Χμμ τι σημασία έχει τώρα πιά? Αφού έφυγε.
Λένε πως είναι καλύτερα έτσι για αυτούς που φεύγουν...ξαφνικά...χωρίς να ταλαιπωρηθούν.
Και πραγματικά δεν του άξιζε καθόλου να ταλαιπωρηθεί.
Τον ένιωθα σαν πατέρα μου.
Άνθρωπος λιγομίλητος, αλλά όταν έλεγε κάτι ήταν πάντα κάτι γλυκό.
Δεν μπορώ να το δεχτώ...μπροστά στα μάτια μου τον έχω ακόμα.
Ελπίζω μόνο να ήξερε πόσο πολύ τον αγαπώ...
Θα ήθελα να γράψω κι άλλα όμως δεν μπορώ,
δεν μπορώ να διακρίνω τα πλήκτρα, είναι όλα υγρά και θολά.
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μου,
εύχομαι να έχει πολλούς αέρηδες στον παράδεισο.
4 comments:
Kαλοτάξιδος να είναι!
Να τον σκέφτεσαι ελεύθερον να διαφεντεύει τις πύλες τ'ουρανού!
Θα σ'αγαπάει πάντα και θα σε συντροφεύει...
Τον συνόδευσε και το δικό μου δάκρυ...
Καλό του ταξίδι στις πολιτείες του ουρανού, έκει που δεν υπάρχει ούτε πόνος, ούτε χρόνος.
Κάποτε είχα τύχει με τον πατέρα μου σε μια κηδεία.Βλέποντας ο πατέρας μου το φέρετρο και τους νεκροκομιστές είπε την λέξη "απίστευτο".Αυτή η λέξη είναι μια κοινή.Κουβαλάει,όμως, ολόκληρη την μεταθανάτια αγωνία του ανθρώπου!
Και ναι,από αυτή τη ζωή περνούν γλυκομίλητοι άνθρωποι!Καλό του ταξίδι!
@ apousia
@ in silence
@ ioannisxen
Ειλικρινά σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για τα λόγια σας.
Να είστε όλοι σας πάντα γεροί και δυνατοί.
Την αγάπη μου έχετε και ενα μεγάλο ευχαριστώ και πάλι.
Post a Comment