ΗΡΘΕΣ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕΣ ΝΩΡΙΣ

Εδώ και 2 εβδομάδες τριγυρνάει έξω απο το γραφείο μου μια γατούλα.

Μια πανέμορφη γκρί γατούλα με τσαχπίνικα ματάκια διαφορετικού χρώματος.

Αδέσποτη είναι.

Λατρεύω τα ζώα και εχω και μια αδυναμία παραπάνω στα αδέσποτα.

Ετσι λοιπόν η ψιψινούλα εμφανίζεται κάθε πρωί για το πρωινό της.

Είχα μια υποψία πως είναι έγκυος, αλλά μου φαινόταν και λίγο απίστευτο

γιατί η ψιψίνα είναι πολύ μικρή, ούτε ενός χρόνου δεν πρέπει να είναι.

Χτές λοιπόν ήρθε όπως κάθε πρωί, για να φάει την κονσερβούλα της.

Ετσι όπως έτρωγε είδα ότι το πίσω πόδι της ήταν λίγο χτυπημένο.

Αφού λοιπόν τελείωσε το φαγητό της, δεν έφυγε αλλά πήγε και κούρνιασε

πίσω από κάτι κούτες και πακέτα που υπάρχουν στο χώρο έξω από το γραφείο μου.

Που και που της έριχνα καμιά ματιά στα κλεφτά για να μην την ανησυχήσω.

Φαντάστηκα πως θα πόναγε το πόδι της οπότε και είπα να την αφήσω

να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί.

Κατά τις 3 το μεσημέρι την είδα να βγαίνει έξω κούτσα κούτσα.

Κάποια στιγμή λίγο πρίν κλείσω το γραφείο είπα να κοιτάξω στο σημείο

που κοιμόταν όλη μέρα, μπάς και είχε επιστρέψει χωρίς να την δω,

φοβήθηκα μην την κλειδώσω μέσα.

Η γάτα δεν ήταν εκεί. Υπήρχαν όμως 2 γατάκια!!!

Τελικά ήταν όντως έγκυος και είχε γεννήσει εκεί, πάνω στις παλιές κούτες.

Νεογέννητα γατάκια εχω ξαναδεί. Είχαμε και παλαιότερα γάτα στο σπίτι

και είχε γίνει 2 φορές μανούλα. Όμως τόσο μικρούλια δεν είχα ξαναδεί.

Δυστυχώς το ένα ήταν νεκρό. Το άλλο όμως ζούσε.

Η χαρά που ένιωσα όταν είδα ότι ήταν ακόμα ζωντανό δεν περιγράφεται.

Πήρα μια κούτα, έβαλα μέσα κομμάτια ύφασμα και έβαλα μέσα τον μικρούλη/λα.

Ούτε που σάλευε. Μόλις άγγιζα το κεφαλάκι του κουνιόταν.

Με τα ματάκια του ακόμα κλειστά, τα χεράκια και τα ποδαράκια του ζαρωμένα

να κάνουν σπασμωδικές κινήσεις και να ψάχνει προφανώς τη μαμά του,

η οποία εμφανίστηκε όμως δεν του έδωσε καμμία σημασία.

Τι να την βάζω μέσα στην κούτα, τι να της δείχνω το μωράκι...τίποτα αυτή.

Προφανώς ήταν πολύ μικρή για να γεννήσει, καλά καλά δεν είχε κατεβάσει γάλα.

Αφησα το γατί στην κούτα και έτρεξα για τις πρώτες βοήθειες.

Πήγα σε κατάστημα για ζώα και του πήρα γάλα σε σκόνη,

μετά στο φαρμακείο για μπιμπερό! (σταγονόμετρο) και ξαναγύρισα στο γραφείο

ελπίζοντας πως θα είναι ακόμα ζωντανό. Και ήταν! Έφτιαξα γαλατάκι και σταγόνα σταγόνα το έριχνα στο στοματάκι του. Φοβόμουν και να μην το πνίξω.

Μια σταλιά πράγμα στην παλάμη μου...

Το κουτί με την γαλατόσκονη έγραφε επάνω πως πρέπει να τρώει κάθε 2 ώρες.

Ευτυχώς το γραφείο είναι κυριολεκτικά 1 λεπτο από το σπίτι μου.

Το άφησα λοιπόν εκεί με τη μαμά του μπάς και της βγεί το μητρικό ένστικτο

και πάει να το θηλάσει.

Στις 20,30 ξαναπήγα για να το ταίσω. Η μαμά γάτα κοιμόταν έξω από την κούτα, ταλαιπωρημένη κι αυτή από την γέννα. Εφτιαξα πάλι γαλατάκι και άρχισα να το ταίζω.

Αποφάσισα να το πάρω σπίτι για την νύχτα για να μην πηγαινοέρχομαι για το γάλα του.

Δυστυχώς όμως δεν άντεξε το καιμενάκι μου. Ξεψύχησε στα χέρια μου. Του χάιδευα το κεφαλάκι του μπάς και κουνηθεί. Είχα την ελπίδα πως απλά κοιμόταν...

Και έμεινα εκεί...29 χρονών γαιδούρα και να κλαίω πάνω από μια κούτα

με ενα άψυχο γατάκι στα χέρια μου.

Ισως κάποιος να απορήσει και να πεί μα καλά τόση στεναχώρια για μια γάτα?

Ναι, τόση στεναχώρια...γιατί έλπιζα πως θα το σώσω και θα το βοηθήσω να ζήσει.

Όμως ήταν πολύ μικρό για να τα καταφέρει μόνο του, χωρίς τη μαμά του.

Μέσα στον πανικό μου και την τρεχάλα μέχρι να αγοράσω το γάλα

και το σταγονόμετρο πρόλαβα και σκέφτηκα και τι όνομα θα του έδινα.

Αν ήταν κοριτσάκι θα την έλεγα Ιουλία και αν ήταν αγοράκι θα τον έλεγα Καίσαρα.