Το σκοτάδι...

- Μα που θα τρέχεις τώρα μέσα στη νύχτα? Μήπως θέλεις να έρθω μαζί σου?
- Οχι βρε μαμά, άσε θα πάω μόνη μου.

Αργότερα...στην κουζίνα...νύχτα...να πλένω πιάτα! στο μισοσκόταδο.
Μου φαίνεται πως άκουω εναν θόρυβο στην κρεβατοκάμαρα...
το υπόλοιπο σπίτι μέσα στο σκοτάδι...
συνεχίζω ατάραχη...
ξανακούω κάτι, πιο έντονα αυτή τη φορά...αρχίζω να φοβάμαι...
κλείνω τή βρύση και αφουγκράζομαι...
δεν μπορώ όμως γιατί η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και οι χτύποι της καρδιάς μου έχουν γεμίσει τα αυτιά μου...
ο θόρυβος ξανακούγεται...πιο κοντά μου αυτή την φορά...
ταυτόχρονα ανάβει και σβήνει το φώς στο διάδρομο...
νιώθω πανικό...έχω αρχίσει να τρέμω από το φόβο μου...

αρπάζω ένα κουζινομάχαιρο απο το συρτάρι και πηγαίνω πρός το σκοτεινό διάδρομο...
δεν εχω ξανανιώσει τόσο φοβισμένη...

μέσα στο σκοτάδι βλέπω πως είναι κάποιος στο διάδρομο του σπιτιού και έρχεται
πρός εμένα...
το χέρι μου τρέμει...όμως πρέπει να αμυνθώ...
σηκώνω το μαχαίρι και ετοιμάζομαι να χτυπήσω τη φιγούρα που πλησιάζει...

μια στιγμή πρίν το μαχαίρι βρεί το στόχο του, ανάβει το φως και βλέπω πως η φιγούρα είναι ο Γιάννης!



Ξυπνάω ουρλιάζοντας...
ξυπνάει και ο Γιάννης από τις φωνές μου.

Τέσσερις παρά τέταρτο το πρωί...

Μέχρι να ξανακοιμηθώ πήγε πέντε...